Ik ging maar door en zei tegen mezelf en anderen dat het goed ging terwijl dit niet zo was..
Standje pleasen & sterk lijken 😵
Dat heeft er naar toe geleid dat:
Ik rond mijn 20e dacht: ‘’Als dit het leven is, dan hoeft het voor mij niet meer.’’
Ik was continu bezig met hoe anderen zich voelde en vroeg mezelf af hoe het zou zijn als ik er niet meer was.
So, wat een binnenkomer eh?
Wat een ellendige tijd was dit, maar ergens ook het beste wat mij is overkomen (ja, echt ;)).
Het was nodig om te komen waar ik nu sta. Dit ging btw niet zomaar. Eerder met een dosis aan:
– Weerstand, schaamte en niet durven voelen
– Huilbuien die niet ophielden en weer terugkwamen
– Boosheid random uit het niets wat ik afreageerde op andeen
– Spanningen die zorgde voor hoofd-, nekpijn en vermoeidheid
De hele mikmak. maar ik moest.. Ik moest om hulp vragen en schijt hebben aan dat perfecte plaatje.
Dit was uiteindelijk het mooiste cadeau wat ik mezelf kon geven. Want door deze journey:
- 1. Voel ik: ''Ik mag er zijn!!'' wat mij zelfvertrouwen geeft
- 2. Heb ik meer schijt aan meningen waardoor ik grenzen aangeef
- 3. Plus.. Ben ik vrolijker en heb ik meer energie
Even serieus: jij bent toch het allerbelangrijkste? Of toch niet..
Waarschijnlijk ben je veel bezig met:
– Wat anderen van jou vinden, verwachten en eisen.
– Of je het wel goed doet en voldoet aan dat perfecte plaatje.
– Of mensen je aardig vinden en jij binnen de groep past.
Je bent bang om afgewezen te worden wat je verdrietig en onzeker maakt. Dit frustreert je met als gevolg dat je 24/7 doorgaat, geen grenzen aangeeft, alles onderdrukt, streng bent voor jezelf en gaat piekeren.
”Alles eerst zelf oplossen” denk je!
Wat je niet lukt en jij voelt dat je er alleen voor staat. 💔
Check?
Allereerst mega k * t dat jij dit ervaart, want wat is dat vermoeiend zeg..
Wel ben ik mega trots op jou dat je dit nu leest. Ik snap je namelijk, dit was voor mij ook jaaaren het geval..
Ik legde mijn prioriteit eerder op het ”Ik doe wat mijn ouders/anderen van mij vragen, dan vinden ze mij aardig, sta ik er niet alleen voor en krijg ik geen kritiek” toestand. 🤯
Oftewel: iedereen tevreden houden. Pleasen. Sterk zijn. Emoties onderdrukken. Afleiding zoeken. Hard werken. 0 fouten maken.
Ik zette mezelf op nummer 156. Dit leidde ertoe dat ik uiteindelijk met random huilbuien of woede aanvallen, onzekerheden, twijfels en vermoeidheidsklachten op de bank plofte: ”Hoe moet ik het aanpakken!?”
Dat perfecte plaatje, daar wilde ik aan voldoen! De perfecte dochter, vriendin, collega, student.. Maar guess what? Dat lukte keer op keer niet.
Dit hield ik zo’n 10 jaar lang vol totdat ik steeds minder plezier kreeg in het leven, ik genoot niet meer oprecht. Mijzelf sterker voor doen (lees: niet te huilen of te zeggen dat het ff niet zo lekker gaat), constant door te gaan en krampachtig de controle willen behouden was dagelijkse kost.
Ik wilde doen wat ik wil doen, maar hoe? Ik was bang:
→ Om niet te voldoen aan dat perfecte plaatje waardoor ik mezelf gek maakte in mijn hoofd. 😵💫
Ik maakte me drukt, piekerde en wist niet wat ik moest doen. Dit maakte mij onzeker: ”Is het mijn schuld? Had ik toch maar.. Deed ik het fout?”
Ik ging non-stop door in de hoop dat ik goed genoeg was, alleen leek het nooit voldoende wat mij liet twijfelen en mezelf afvroeg: ”Ben ik wel gewenst/geliefd?”
→ Om afgewezen te worden, niet aardig gevonden te worden en buiten de groep/familie te vallen. 😢
Ik wilde voldoen aan alle verwachtingen en iedereen om mij heen tevreden houden.
Met als gevolg dat ik maximaal ging pleasen, mijn eigen grenzen overging en nul energie meer overhield.
Ik wilde wel mijn eigen keuzes maken, hier achter staan en doen wat ik wilt doen maar ik vertrouwde niet op mezelf waardoor ik mij klein en onzeker hield.
→ Om nee te zeggen en je grenzen aan te geven want al die schuldgevoelens.. 😬
Wat gaat de ander van mij vinden? Straks oordelen ze over mij? Hoor ik er niet bij?
Ik was bang om niet te voldoen aan dat perfecte plaatje. Gevolg: ik deed mezelf sterker voor, kropte negatieve emoties op was streng: ”Ik MOET het alleen oplossen.”
Wat mij weer frustreerde, boos maakte en verdrietig liet voelen.
Piekersessie 5007 was onderweg.
→ Om kritiek te krijgen want al die meningen en verwachtingen… Wat mij onzeker maakte. 😶🌫️
Ik vond mezelf niet goed genoeg, twijfelde en haalde mezelf omlaag: ”Zie je wel..”
Vooral als ik in bed lag en geen afleiding meer had. Geen huishouden, Netflix of (school)werk. Dan overvielen de negatieve gedachten, onrust en stress me.
Huilbuien, boosheid maar ook hoofdpijn, nekpijn, kort lontje en als cadeautje: slapeloze nachten. Ik stond aan en wist niet wat ik ermee aan moest.
Hulp vragen? Nou, liever niet! Dat is falen, zwak en een no-go. Zelf oplossen waarna ik weer doorging.
→ Om raar, gek of stom over te komen als ik ”anders” was en voor mezelf koos. 🫢
”Kan ik dit wel maken? Wat zal hij er wel niet van vinden? Hoe zal zij reageren als ik…”
Normaal doen! Dacht ik maar eigenlijk wilde ik doen wat ik wilde doen zonder schaamte en schuldgevoelens.
Ondertussen maakte ik mezelf gek met: wat als.. Niemand mij leuk vindt, ze mij afwijzen, iedereen negatief over mij praat?
Dit wilde ik niet dus ging ik pleasen, dingen doen die ik liever niet deed en zette ik dat masker op van blij zijn: ‘’Het gaat goed!’’ #not.
Ik was niet niet eerlijk naar mezelf én anderen.
→ Om stil te zitten, niks te doen, alleen te zijn en te voelen. 😩
Ik was veel bezig en als ik dan even niks te doen had kwam de onrust, ging ik overdenken en voelde ik me opgejaagd. Alsof er constant iemand achter mij aanliep.
Spanning in me lijf, warmte, hartkloppingen, 1001 negatieve gedachten over mezelf en moest van alles doen.
Ik wist weet niet waar ik moest beginnen: ‘’Word ik nog ooit gelukkig?’’ waarna je weer ging twijfelen en terugschoot in de automatische piloot.
Ik voelde mezelf niet goed genoeg en moest sterk overkomen naar anderen:
- ‘’Ik heb het allemaal niet zo erg, ik kan het wel alleen aan.’’
- ‘’Als ik geslagen wordt of zelfmoord pleeg dan... Mag ik pas om hulp vragen.’’
- "Psychologen? Dat is voor gekke mensen.’’
- ‘’Ik mag niet klagen, anderen hebben het erger.’’
- ‘’Als ik (naam ouder) niet zie, laad ik op en lukt het wel weer.’’
Lag het dan écht allemaal aan mij? Was het mijn schuld? Waarom lukte het mij niet om gelukkig te worden? ☠️
Ik kropte mijn emoties op en durfde dit niet te uiten. Stel, ik zou huilen?
1. Dadelijk stort ik in? HELP!
2. Straks gaat het nog slechter met mij? Dat wil ik niet!
3. Wat vind iedereen hiervan? Straks ben ik zwak en word ik wéér geraakt? Ik MOET sterk zijn.
Soms deed ik mijn verhaal (na alle moed bijeen te hebben geraakt en een lading aan spanning) maar zodra ik voelde:
”Ik ben niet veilig. Zie je wel, ze luisteren niet. Ik krijg opnieuw gezeik en ze begrijpen mij toch niet. Laat maar!”
Maakte ik mezelf klein en onzeker: ‘’Ik zeg wel niks meer..’’
Maar eigenlijk schreeuwde ik van binnen om liefde, begrip en erkenning dat ik er wel toe deed en mijn gevoel er ook mocht zijn.
Ik voel me niet begrepen:
→ Komt goed!
→ Zou je dit wel doen?
→ Doe normaal!
→ Je bent sterker dan je denkt.
→ Straks krijg je commentaar?
→ Het zijn toch je ouders..
…Uhhh oke? 3x raden: wat deed ik? Het masker opzetten. Mij kun je niet raken dacht ik. Ik werd boos, vaak op mijn partner.
Zo liep ik bijvoorbeeld weg tijdens een ruzie naar boven en zei ik: ‘’Loop me niet achterna!’’ Terwijl het enige wat ik wilde was dat hij me wél achterna liep.
Maar dan kwam me vriend mij achterna, kreeg ik die knuffel waar ik eigenlijk zo naar verlangde en duwde ik hem weg: ‘’Flikker op!’’
‘’Hallo! En ik dan!?’’ dacht ik.
Voor mijn gevoel deed ik er alles aan om ie-de-reen tevreden te houden en die perfecte dochter, vriendin, partner, collega te zijn.
→ Pleasen, extra lief doen, sorry zeggen met als doel: ik ben goed genoeg.
→ Geen grenzen aangeven en overal ja opzeggen zodat ik de ander niet tot last was.
→ Weglopen, negeren, ontwijken en maar mijn mond dichthouden want dan kreeg ik geen kritiek of gedoe.
→ De boel sussen: gesprekken voeren, normaal of juist boos,
alleen of met iemand erbij in de hoop dat ik begrepen werd.
→ Harder dan hard werken zodat ik voldeed aan het ideaal beeld en 0 fouten maakte.
→ Alles opkroppen en dat masker van blij zijn opzetten zodat ik niemand kwetste of teleurstelde.
Ik wilde erbij horen maar voelde me eerder het zwarte schaap ⚠️
- Ik werd uitgelachen, gekleineerd en belachelijk gemaakt. Ik voelde me niet serieus genomen.
- In het begin werd het goedgekeurd maar achteraf hoorde ik dat ze over mij hadden gepraat. Ik had het gevoel alsof niemand het interesseerde hoe het met mij ging.
- Er kwam alsnog een lading aan kritiek, wat ik fout had gedaan en moest mezelf vooral niet aanstellen: ''Doe normaal!''
- Oude koeien werden uit de sloot gehaald en er werd mij een schuldgevoel aangepraat: ‘’Als je straks ouder bent dan weet je zelf hoe het is om...’’
- De ander ging het compleet ontkennen: ‘’Dat heb ik niet gedaan/gezegd.’’ Diegene liep weg en/of ontweek het onderwerp.
- De slachtofferrol kwam om de hoek kijken: ‘’Ik heb het ook zo zwaar.’’ Of ‘’Je moest eens weten wat ik allemaal heb doorstaan.’’
Ik koos er onder andere voor om tijdelijk geen contact te hebben met mijn ouder. 👈🏼
Het was begin 2022 en toen óók mijn vriend er mentaal niet lekker bij zat, wist ik het niet meer. Ik belandde in die diepe en zwarte put.
Man… Dat was een verschrikkelijke periode. Ik wist totaal niet hoe ik eruit moest komen. Wat moest ik doen? Hoe? Met wie?
Ik had nog 2 opties: verzuipen in een leven met ellende of doorgaan met leven en om hulp vragen.
Ik koos ervoor om:
– Zero f*cks te geven om andermans mening
– Schijt te hebben aan dat perfecte plaatje
– Nee te zeggen en te gaan doen wat ik wil doen
– Mijn angsten om buiten de groep te vallen en niet aardig gevonden te worden in de prullenbak te gooien
– Om hulp te vragen want ik hoef het niet alleen te doen
Ja, dat was spannend. Ja, ik moest janken. Ja, dat was eng. Ja, dat was moeilijk. Ik voelde me schuldig, ik wist niet of het beter ging worden maar ik voelde wel dat er iets moest veranderen.
Ik stopte met wachten, hopen en wensen op begrip, (h)erkenning en hulp van anderen. Ik nam zelf de touwtjes terug in handen.
Na een paar maanden zat ik trillend, met zweetoksel, rode vlekken en spanning in de stoel bij de psycholoog. Huilend, maar ergens nog ook sterk wilde overkomen.
Daarbij heb ik bijvoorbeeld ook een half jaar geen contact gehad met mijn ouder om aan mezelf te werken.
Uiteindelijk heb ik veel hulp gehad, waar ik extreem dankbaar voor ben. Het allermooiste cadeau wat ik mezelf heb kunnen geven: een psycholoog, een energetisch, spiritueel & business coach.
Daarbij heb ik boeken gelezen, ben ik naar events geweest voor persoonlijke ontwikkeling, volg ik workshops zoals familieopstellingen en beluister ik podcasts.
''Ik voel me goed genoeg, ik ben het waahaard!'' 💃🏼
In ruim 2 jaar tijd heb ik vet veel gedaan en is mijn portemonnee een stuk leger haha maar ik heb er geen seconde spijt van. 💪🏼
Ik wil nooit en te nimmer meer terug naar dat k * t gevoel. Ik wil LEVEN in plaats van overleven. Ik wil die positieve & zelfverzekerde powervrouw zijn die sterk in haar schoenen staat, rust in haar kop heeft en hoog in haar energie zit.
Kortom: ik wil volledig mezelf zijn, mezelf accepteren zoals ik ben, op de goede & minder goede dagen. Want jezelf zijn is het beste wat je ooit kunt geven aan jezelf.
Het is dan ook mijn missie om zo volledig mezelf te zijn dat iedereen om mij heen zich ook veilig voelt om zichzelf te zijn. 🎉
F*ck dat perfecte plaatje. F*ck hoe het hoort te zijn. F*ck iedereen zijn mening en verwachtingen. HELL F*CKING JA! 🔥🔥
Of ik nu moet huilen, moe ben en niet lekker in me vel zit of juist rete energiek bent, vol vertrouwen in het leven sta en de hele wereld aankan!
Ik doe het niet meer voor minder. Ik doe het niet meer voor ‘prima’. Kots…
Ik wil plezier maken en weer dat schaamteloze kind worden die lekker gek, puur en open is. 🤸🏼♀️🪁
Mijn missie: zo volledig mezelf te zijn dat iedereen om mij heen zich ook veilig voelen om zichzelf te zijn. 🦚
‘’Ik kan dit!’’
Naast al het zware gedeelte heb ik ook een humoristische kant, vaak lach ikzelf het hardste om mijn grapjes. Mijn vriend kan dit beamen haha. Hé, Brabantse gezelligheid!!
→ Ik ben soms een explosie van energie en zit dan maximaal in mijn kinderbrein. 🤹🏼♀️
Dan doe ik gek, spring ik van hot naar her, dans ik en zit ik in mijn eigen bubbel. Mijn vriend zegt vaak: ‘’Dat is Siem op haar schattigst.’’
→ I loveeeee een dag met zon, een briesje en lekkere muziek op een elektrische boot. 🌞
Duh, ik ga niet roeien. Het is ook een van mijn dromen om een boot te hebben en aan het water te wonen. Mij niet bellen dan hoor. 😉
→ Ik hou van kleur én een goeie schoen. 👠
Als je een shoe-lover bent, snap je wat ik bedoel. Laatst heb ik zilveren cowboy-boots gekocht. Ik vond ze eigenlijk to much en te duur maar erna dacht ik: boeien! Ik leef maar 1x, kopen!
→ Ik woon momenteel in Den Bosch samen met mijn half-indische vriend Jorèl. 🏡
Onze droom is naar een knus & warm huis te verhuizen midden in de natuur. ‘Sochtend de vogels horen fluiten in plaats van auto’s. Nou.. Ik zeg ja!
→ Iets waar ik een schijthekel aan heb en tijdverspilling vindt is het huishouden doen. 🤮
Hoewel ik het heerlijk vind om in een opgeruimd en netjes huis te wonen, vind ik dit een mega saaie klus. Ik huur later sowieso een hulp hiervoor in.
En jij? Wie is die bad-ass queen achter haar telefoon? 👸🏼
Ik coach vrouwen klaar zijn met dat perfecte plaatje.
Al die meningen & verwachtingen.
Je wilt schijt hebben, nee zeggen, rust in je hoofd, blijer zijn, zelfvertrouwen krijgen en doei zeggen tegen die frustratie-huilbuien op bed! 👋🏼
Alleen HOE!? Waar begin je dan mee? Want al die schuldgevoelens en angsten om afgewezen te worden.
Je wilt er niet meer alleen voor staan, 24/7 doorgaan, piekeren en hebt behoefte aan begrip, (h)erkenning en motivatie om jou leven te gaan leiden.
Iemand die weet hoe het is om in jouw schoenen te staan en jou het gevoel geeft je niet de enige bent die dit meemaakt. 💕
Vertel me je verhaal en klik hieronder op de verzendknop. En nee: schaamte is niet nodig, je bent mij niet tot last en er bestaan ook geen stomme, rare of gekke antwoorden.
Jij mag er zijn, jouw pijn mag er zijn, jouw verhaal is belangrijk en de moeite waard om te vertellen. Je verzint het niet in je koppie.
Ik reageer van maandag t/m vrijdag vaak binnen 48 uur op je bericht. Spreek ik je snel? 🤩
Weet daarnaast dat je mij ook altijd een DM mag sturen op Instagram met je verhaal waarna ik persoonlijk met je meedenk als je dat prettiger vindt.
